charakter oralny

Fluktuacja między kompensacją i załamaniem. Między sztuczną energią, napędzającą działanie, ale szybko się wyczerpującą a wielkim wyczerpaniem, rozpaczą i tęsknotą. Takie epizody maniakalne są krótkie i służą wyparciu ogromnej rozpaczy. Ich miejsce szybko zajmuje depresyjne załamanie.
Częste wahania nastroju.
Nieukojone poczucie pustki i wiążący się z tym smutek. Lęk przed wyrażeniem tego smutku i własnych potrzeb – lęk przed odrzuceniem. Nikt nie będzie chciał kogoś, kto jest tak bardzo potrzebujący, pełen wrogości i rozpaczliwie nieszczęśliwy.
Pojawia się zwiększona drażliwość, która jest efektem nieumiejętności wyrażenia kłębiącej się w środku złości. Słaba asertywność.
Problemy w związkach. Osoba oralna przywiązuje się symbiotycznie i uzależnia od drugiej osoby. Żąda od niej bezwzględnej uwagi, a na jakiekolwiek odejścia od tego schematu reaguje silną zazdrością. Istotny jest lęk przed opuszczeniem.
Schemat wciąż ten sam: zatracenie się w symbiotycznym związku, odkrywanie, iż ta relacja wymaga zbyt wiele poświęcenia, żal, irytacja i wycofanie się z niej.
Zawsze jednak można się przywiązać do innych rzeczy. Używki, kofeina, cukier. Jedzenie swoistą kompensacją. Lepiej zjeść dwie czekolady niż dopuścić do rozpaczy spowodowanej wewnętrzną pustką.
Charakter oralny jest w klasycznej depresyjnej sytuacji, w której uczucia miłości i nienawiści kierowane są ku tej samej osobie. Nienawiść zablokowała uczucie miłości, a miłość stała się instrumentem służącym do powstrzymywania nienawiści. Konsekwencją zduszenia emocji jest depresja.
Zapadnięta klatka piersiowa. Spłycenie oddechu. Łezka oralna.
Ściśnięte gardło. Zaciśnięte szczęki. Napięcie w karku.
Napięte, sztywne nogi i kolana zbliżone do siebie.
Szczupłe ciało. Drobne i długie kości.
Długie palce i stopy.
Zimne stopy i dłonie.

Nie dam ci wszystkiego, czego potrzebujesz, ale jak zaczniesz sięgać, dostaniesz więcej niż kiedykolwiek dostałeś.