schizoidalna struktura charakteru - krótki opis

Wiąże się z problemem istnienia, egzystencji i zablokowaniem w okresie przywiązania - więzi.
Dziecko znienawidzone, bo tak mówi o nim S.M. Johnson, zostało już na starcie potraktowane chłodem, wrogością, obojętnością. Chłód, który daje komunikat: "nie czekaliśmy na ciebie" i agresja: "nie masz prawa istnieć", przekonują jednostkę schizoidalną, że "coś jest z nią nie tak". Staje się to jej podstawową decyzją skryptową, której towarzyszą inne, m.in. "świat jest zimny i niebezpieczny" lub "muszę się kontrolować".
Chłód i wrogość obiektu pierwotnego (rodzica) zostaje zintrojektowana i tłumi życiowe siły organizmu, co wyraża się w napięciu mięśniowym i spłyconym oddechu.
Dziecko schizoidalne znajduje się w zamrożonej sytuacji symbiotycznej, co oznacza, że nigdy tak naprawdę nie zrodziło się u niego symbiotyczne przywiązanie do obiektu pierwotnego, które następnie poprowadziłoby je do indywiduacji i osiągnięcia autonomii.
Na obojętne lub wrogie środowisko dziecko reaguje przerażeniem i złością, które jednak wywołują w nim strach przed autodestrukcją - impulsy złości skierowane na obiekt pierwotny mogłyby go skłonić do wykonania odwetu na dziecku (które przecież jest słabsze i od niego zależne). Zatem chroniczna złość zostaje stłumiona, wyparta czy też zablokowana, co przejawia się napięciem w ciele i licznymi blokadami energetycznymi.
Jednostka schizoidalna szuka usprawiedliwienia dla swojego istnienia. Znajduje je często w byciu kimś wyjątkowym, specjalnym, a także w licznych osiągnięciach. Jest to swoista kompensacyjna obrona, której załamanie prowadzić może do ataków paniki, stanów depresyjnych albo też myśli paranoidalnych.
Inną formą obrony (poza jak dotąd wymienionym wyparciem i introjekcją) są także intelektualizacja i spirytualizacja. Charakterystyczne jest tu wyizolowanie myślenia od uczuć (blokada na poziomie szyi) i kontrolowanie owych uczuć i emocji. Pojmowanie wszystkiego w kategoriach intelektualnych i zamrożenie emocji pozwala bronić się przed wrogimi impulsami, które mogłyby prowadzić do samozniszczenia.
Często ma się wrażenie, jakby jednostka schizoidalna była osobą zimną i mało żywiołową o sztucznej ekspresji i sztywnej postawie ciała.
Taka osoba może podejmować autodestrukcyjne, ryzykowne działania. Przyczyną jest tutaj podwyższony próg wrażliwości sensorycznej, który sprawia, że bodźce przyjemne są zbyt słabe, a bodźce bólowe w sam raz, by przekonać jednostkę, że "jeszcze żyje, że istnieje, bo czuje".

Na podstawie:
 "Style charakteru" S.M. Johnson